Gözleri buğuluydu. Ağlamaktan değil, beklemekten, hep gelir diye uzaklara, geçen yıllara, gelecek günlere bakmaktan.
Yoruldum çok, dinlenme zamanım gelmişti dedi o alışılmış tonlamasıyla. Daha çok koşamazdım, daha çok bekleyemez, umutlanamaz, senin için bahaneler uyduramazdım. Bedenim, kalbim, hayallerim kadar ruhumda yorulmuştu. Ortak bir karardı. Dinlenme zamanıydı.
Yorgunluğumu başka bir bedende, bambaşka bir ruhta, düşlemediğim hayallerde dindirdim.
Ellerim sana kadar uzanamadı, belkide çok istemedim. Yeterince istemedim dedi yenilmişçesine.
Gözleri aynıydı, sesi, kafasını hafif yukarı kaldırışı, heyecanlığında tırnaklarını yiyişi, sinirlenince dudaklarını ısırışı. Herşeyiyle aynıydı.
Senin için dedi, seni n içindi ya herşey, şimdi herşey bambaşka. Herşey değişti, sen gittin, ben gittim. Ne o dünya var şimdi, ne sen çocuk, ne ben, ne de rüyalarıma yazdığım hayallerim.
Sen yine bunaldımda konuşuyorum sanıyorsun çocuk.
Bu sefer geçmişin tekrarı değil dedi. Gerçekten yoruldum ve bıraktım seninle olan hayalleri dedi hüzünle.
Vazgeçtim senden, umutlarımdan, senle dolu hayallerden. Dinlenme zamanı çocuk.
Anla beni vazgeçmek zorundaydım dedi. Şimdi daha önce kurmam gereken hayallerdeyim. Hiç kurmadığım hayallerde, farklı başrollerde yaşıyorum son çeyreğimi.
Sana son kez hoşkal demek istedim çocuk.
Elveda için çok geç biliyorum. Çoktan söylemem gerekeni hep beklettim son bir umutla.
Ama kalbim, ruhum, bedenim dayanamdı daha çok beklemeye çocuk.
Ben şimdi gidiyorum çocuk. Kaçıncı vedamız, birbirimize gözü yaşlı bakışımız, dudak büküşümüz bilmiyorum ama bu son çocuk.
Gidiyorum senden, senin gibi ruhlardan, senin olduğun rüyalardan, geleceğimizden, olmayan geçmişimizden.
Arkama son kez bakacağım. Ama bu sefer gülümseyeceğim çocuk. Gözyaşlarımı, sevgimi, umutlarımı, sakinliğimi, yıllarımı, özlemini, yalanları, hüzünlerimi geçmişimde bırakarak gidiyorum çocuk.
Şimdi başka bir ruhta, bambaşka hayallerde, başka bir bedende dinlenme vakti.
Hoşçakal...
Not: Yazımı okurken tıkla :)
