Üşüyorsun...

Kar etrafını sarmış, beyaz gözlerini alıyor. Küçük küçük daireler gözlerinde dönüyor. Temiz havayı çekiyorsun içine. Sessizlik çökmüş etrafa. Bir masalda bir kahraman ölür, bir başka hikayede mutlu son yaklaşır, sen kendi öykünün sonunu yazarsın. Gözlerin dolar, ellerin uyuşur. Bir şarkı söyler sessizliği bölersin. sonra beyaz kendine çeker seni. Yavaş yavaş bir sıcaklık hisseder, uykuya dalarsın...
Ölüm sessizdir, derindir, güzeldir o an.
Huzurdur, bitiştir, başlangıçtır.
Sen dediklerine göre Dünyada olduğundan daha bilge, daha cömert, daha anlayışlı, daha sevgi dolu, daha huzur dolu, daha iyi olduğun bir dünyaya göçersin...
Ya peki ölmeden kalbi donanlar. Onlar ne bu dünyada ne de diğer tarafta bahsettikleri gibi daha iyi olamazlar.
Çünkü onlar ne bu tarftadır ne de diğer tarafta...

UNUTURSUN

Bitti dersin, bu da bitti, ben de.
Gözlerin dolar, kalbin acır, avuçların terler, sesin titrer.
Her bitiş eğer istemediğinse, kabus olur rüyalarında...
Biten aşk, biten bir dost, biten bir umut, biten iş, biten sevgi...
Hepsi umulmadık, beklenmeyen zamanlarda ise acıdır ilk tadacağın.
Dibine kadar acıyı yaşar, ölene kadar ağlayacağını sanırsın.
Oysa unutursun meleklerinin seni koruduğunu.
Eğer şimdi bittiyse, sen beklemeden de olsa tam zamanıdır.
Yeni günlere kucak aç diye tam zamanında bitmiştir aslında.
Yeniden ayağa kalk diye, yine umutlan, yine sev, doğruyu bul diye bitmiştir.
Sen acını yaşarken hiç aklına gelmez doğru olduğu.
Ne zaman acının kullanım süresi biter, ne zaman gözlerin açılır, ne zaman mantığın devreye girer. İşte o zaman hayretle baktığın bitişler sana çok doğru, çok gerçek, çok zamanında gelir.
Unutursun çektiğin acıları sanki hiç yaşanmamış gibi.
Unutursun, unutursun, unutursun...

Unutursun için tıkla:)